Μέσα στο στήθος μου ηχεί
η μικρή τρομπέτα
και η νύχτα απλώνεται,
και απαλά κάθεται
πάνω στα πόδια μου
μαύρο πουλί.
Μέσα απ’ τους τοίχους
βλέπω τα άπειρα αστέρια
που ένα-ένα τα ξέρω,
τα γνωρίζω,
τα αγαπώ.
Μα το σώμα μου
δε βρίσκεται πια εκεί,
δεν υπάρχει
και ποτέ δεν υπήρξε,
στην άβολη κούνια
δεν έκλαψε,
δεν πόνεσε,
δε μόχθησε ποτέ.
Γεννιέται τώρα ευθύς
μέσα στην έμπλεη νύχτα
και αιωρείται αλώβητο
στο άρωμα εαρινών
και ήσυχων στεναγμών.
14.04.2016
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
