Εκείνες τις ώρες, τις έσχατες, τόποι και χρόνοι, διαδρομές και πρόσωπα έμοιαζαν με γοερό ποτάμι που κυλούσε ορμητικά και ακατάσχετα προς τη θάλασσα της λησμοσύνης. Ο ίδιος ποιος ήταν; Ο κανένας; Τα ταξίδια του ήταν υπαρκτά ή ανόητες διαδρομές σκιών σ’ έναν από τους αναρίθμητους πλανήτες του χάους; Έκλεισε τα μάτια και αναρωτήθηκε, είμαι ο αταξίδευτος κανένας, μια σκιά σ’ ένα παράλογο κόσμο σκιών ή κάποιος που ταξίδεψε κάποτε προς μία αλησμόνητη αληθινή πατρίδα; Άνοιξαν τότε τα μάτια της ψυχής του και αναθυμήθηκε πως – ναι! – είχε πράγματι ταξιδέψει και ακόμα δεν είχε ολοκληρώσει το ταξίδι του. Άνοιξαν τότε τα μάτια της ψυχής του και ομολόγησε, με χαρά ανείπωτη και ελπίδα, εκφωνώντας τον τίτλο γνωστού αυτοβιογραφικού διηγήματος του Γεωργίου Βιζυηνού, πως η ατέλεστη ακόμα και νοσταλγική διαδρομή, από την πόρτα του σπιτιού του μέχρι το κατώφλι της εκκλησίας, ήταν «το μόνο της ζωής του ταξείδιον».
Αθήνα, 5 Νοεμβρίου 2015
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Harry Gruyaert.]
