Φωτεινός Δότης
Σκίρτησε μέσα της η παραπονεμένη ηλιαχτίδα,
της τελευταίας σκιάς
και αφουγκράστηκε τον τόπο.
Έστρεψε τη ματιά της πέρα Μακριά στο πέλαγος.
Ακολούθησε δίχως σώμα
το κόκκινο του ήλιου
και όταν τον σίμωσε τα κέρινα φτερά της έλιωσαν
σαν τον πάγο στην έρημο.
Ναι στην έρημο.
Στη σιωπή.
Στο απρόβλεπτο επέκεινα
που αριβάρει στο φως το Άσπιλο.
[Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή Τα λάματα της πρώτης Νιότης.]
